W lesie królowały małpy , nie miały właściwie wrogów , tygrysy inne lwy mogły im 'na kant dupy naskoczyć' dopuki siedziały na drzewie, czasem jakaś pantera , czy inny zwinny kot dorwał małpę , ale to wyjątkowo.
To był taki małpi Eden.
Po prawdzie , jak zwykle nie dla wszystkich. Raj dla tych dużych, bo mniejsze małpy , były jadalne i też zawierały cenne białko. Od czasu do czasu duże urządzały polowanka z nagonką na małe.
W tych komfortowych warunkach małpy się mnożyły jak króliki.
W pewnym momencie jakiś pomylony gen spowodował , że część małp zaczeła tracić sierść .
Najpierw dotykało to starsze osobniki i nic specjalnie nie przeszkadzało w egzystencji.
Musiało mieć też jakieś zalety, bo stopniowo sierść wyłaziła coraz bardziej i wcześniej.
Problem powstał kiedy sierść zaczeła wyłazić u młodych osobników, przed okresem reprodukcyjnym.
Wyleniałe , wyłysiałe samce przestały być atrakcyjne dla kosmatych dorodnych samic , pozostawały im te gorsze, słabsze oraz podobnie wyłysiałe.
Stopniowo grupa łysiejąca zaczynała się różnić od reszty.
Każde zwierze stadne tempi odmieńców, to naturalna reakcja obronna bo odmienny wygląd zazwyczaj oznacza
chorobę. My też mamy to w genach i musimy zwalczać wychowaniem.
Włochate małpy królowie lasu zaczeły odpędzać od siebie te wyleniałe . Straszyły rzucały gałęziami, skorupami orzechów i gównem, jak to małpy.
Odpędzały od siebie, ale i od lepszych owoców i miejsc.
Stopniowo zepchneły wyłysiałe na skraj lasu, te odepchnięte od najzasobniejszych terenów , zaczeły szukać żarcia i poza lasem.
Tym bardziej , że włochate zoriętowały się, że są troche silniejsze , skura bez włosów łatwa do przegryzienia , a same łyse smaczne i pożywne.
Zaczeły sierściuchy polować celowo na łysoli w celach gastronomicznych.
To stopniowo wygnało całkiem łysych z lasu.
Dostatni i bezpieczny Raj został bezpowrotnie utracony.
A biedni parchaci , wyliniali głodni wygnańcy , nie mieli innego wyjścia , jak zacząć sie uczłowieczać i humanizować.
