Oto czym przejawia się schizofrennia paranoidalna:
Schizofrenia paranoidalna to najczęstsza postać schizofrenii. Chory najczęściej cierpi na urojenia i omamy. Może słyszeć "głosy", które nakazują mu zrobienie czegoś. Często sądzi, że jest podsłuchiwany, śledzony lub ma ponadprzeciętne możliwości. Im wcześniej wykryta schizofrenia paranoidalna, tym gorzej wyglądają rokowania.

Schizofrenia paranoidalna to najczęstszy rodzaj schizofrenii. Przebiega powoli i występuje później niż schizofrenia prosta. Na chorobę te zapada aż 65 procent pacjentów ze zdiagnozowanymi zaburzeniami schizofrenicznymi, najczęściej młodych, około 22 roku życia. Głównymi objawami schizofrenii paranoidalnej są objawy pozytywne - omamy i urojenia, dlatego chorobę tę nazywa się inaczej schizofrenią urojeniową. To właściwe jedyne symptomy, jakie da się zauważyć u chorego. Nie ma objawów negatywnych - dezorganizacji myśli, afektu czy katatonii.  

Schizofrenia paranoidalna - rokowania

W schizofrenii paranoidalnej występują głównie objawy pozytywne (wytwórcze) - halucynacje i urojenia. U chorego rzadko się spotyka natomiast objawy negatywne (apatia, katatonia, dezorganizacja), dlatego w przypadku tego rodzaju schizofrenii rokowania są lepsze niż w przypadku innych odmian tej choroby.

Ważne jest, jak pacjent funkcjonował przed okresem zachorowania na schizofrenię. Dbanie o siebie, pozostawanie w związku czy małżeństwie to także podstawa do tego, aby rokowania były lepsze.

Im wcześniej pacjent zachoruje, tym cięższy jest przebieg schizofrenii i gorsze rokowania.

Schizofrenia paranoidalna - objawy

Schizofrenia paranoidalna rozwija się powoli i upośledza coraz więcej sfer życia człowieka. Staje się nieufny, podejrzliwy, wycofuje z życia społecznego, zaczyna podejrzewać, że otoczenie jest mu nieprzychylne. Z czasem zamyka się w sobie, jest coraz bardziej zafascynowany swoim wewnętrznym światem, w którym czuje się bezpiecznie.

Główne objawy schizofrenii paranoidalnej to objawy pozytywne (wytwórcze) - halucynacje i urojenia.

Urojenia w schizofrenii paranoidalnej mają charakter paranoidalny. Urojenia prześladowcze - chory może sądzić, że jest śledzony, podsłuchiwany i padł ofiarą spisku. W przypadku schizofrenii paranoidalnej równie częste są urojenia ksobne (odnoszące). Schizofrenik podejrzewa na przykład, że jest tematem rozmów osób trzecich. Uważa, że jest obgadywany w kolejce w supermarkecie lub jest tematem audycji w radiu. Czuje się obserwowany i wyśmiewany. U pacjenta często występują urojenia zazdrości - może upierać się, że jego partner czy partnerka nie dochowuje wierności. Chory może myśleć, że ktoś wykrada jego myśli i przekazuje innym (urojenia odnoszące) lub, że ktoś steruje jego zachowaniem (urojenia oddziaływania). Występują także urojenia wielkościowe, czyli przekonanie wybitności, mocy i ponadprzeciętnych możliwościach.

Innym głównym objawem schizofrenii paranoidalnej są omamy (halucynacje). Schizofrenik słyszy "głosy", które komentują jego zachowanie, czasem mu rozkazują. Może słyszeć różne dźwięki, piski czy szumy. Chory doświadcza także omamów dotykowych, smaku lub węchu. Rzadko występują omamy wzrokowe.

Schizofrenicy często tworzą neologizmy, używają niezrozumiałego języka, a ich tok rozumowania jest nielogiczny i niespójny. 

Schizofrenia paranoidalna - leczenie

W leczeniu schizofrenii paranoidalnej stosuje się leki przeciwpsychotyczne. Bardzo istotna jest także psychoterapia (psychodynamiczna, poznawczo-behawioralna, a nawet systemowa (z udziałem innych członków rodziny)). Leczenie powinno być się odbywać w atmosferze bezpieczeństwa i szacunku dla przeżyć chorego, dlatego tak ważne jest włączenie w nie bliskich pacjenta. Niektórzy schizofrenicy paranoidalni wymagają hospitalizacji i leczenia szpitalnego.
Schizofrenia paranoidalna - przyczyny

Skąd się bierze schizofrenia paranoidalna? Okazuje się, że ważny jest czynnik genetyczny. Ryzyko choroby u dzieci schizofrenika wynosi ok. 13 procent. Do dziedziczenia choroby może przyczyniać się także uszkodzone DNA.

Duże znaczenie w przypadku schizofrenii paranoidalnej ma zarażenie wirusem grypy w niemowlęctwie oraz mikrouszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego w okresie rozwoju płodowego. U schizofreników można także zaobserwować powiększenie komór mózgu oraz inną objętość jąder podkorowych i hipokampa.

Wśród czynników środowiskowych wymienia się:

    stres,
    traumy w dzieciństwie,
    zażywanie narkotyków.

źródło: https://www.chillizet.pl/Zdrowie/Psychol...czyny-9638